Στην αγαπημένη μου γιαγιά
Σήμερα, 14 Νοεμβρίου 2019, είναι η Παγκόσμια Ημέρα Διαβήτη. Για δεύτερη χρονιά η Διεθνής Ομοσπονδία Διαβήτη αφιερώνει αυτή τη μέρα στην οικογένεια. Γι΄αυτό και αποφάσισα να μιλήσω σήμερα για τη δική μου οικογένεια, που φέτος δοκιμάστηκε (πολύ). Πλέον, η οικογένειά μου είναι μικρότερη, ίσως πιο ευάλωτη και λίγο χλωμή. Γιατί κάποια λείπει. Κάποια που έκανε τον διαβήτη μου δικό της.
Ήθελα πολύ φέτος στις 14 Νοέμβρη να φτιάξω το δικό μου μεγάλο αφιέρωμα. Όπου οι γονείς μου, ο αδελφός μου, η γιαγιά μου κι ο παππούς μου θα κάθονταν μπροστά σε μια κάμερα και θα εξομολογούνταν τα πάντα. Τι άλλαξε το πρωί της 23ης Μαΐου 2003, τι ένιωσαν, πώς το διαχειρίστηκαν, γιατί δεν έμειναν πίσω, πώς αισθάνονται 16 χρόνια μετά. Δεν πρόλαβα. Έζησα ένα σκληρό καλοκαίρι. Το αγαπημένο μου "Λιτσάκι", η γιαγιά μου, έφυγε από τη ζωή σχεδόν ξαφνικά, μετά από μια πολύ σύντομη μάχη με τον καρκίνο.
Η γιαγιά μου ήταν πάντα φιλάσθενη. Ταλαιπωρήθηκε αρκετά στη ζωή της. Αλλά ποτέ δεν το έβαζε κάτω. Σε σημείο που να μη θέλει να φανερώνει το μέγεθος της ταλαιπωρίας και του πόνου για να μη μας στεναχωρεί, να μη μας κάνει να έχουμε την έννοια της. Υπομονετική όσο δεν πήγαινε, καλόκαρδη και αξιολάτρευτη. Κυρία του σπιτιού της, αγαπητή σε όλο τον κόσμο. Κάθε φορά που ερχόταν η ώρα να φύγω από Αλεξανδρούπολη, ένα δάκρυ κυλούσε απ' τα μάτια της και το πρόσωπο της για μια στιγμή σκοτείνιαζε. Έβγαινε μέχρι την άκρη της αυλής και καθόταν στο σκαλοπάτι, μέχρι να χαθώ απ' το οπτικό της πεδίο. Ένιωθα κάθε φορά την ανάγκη της να "με χορτάσει". Μ' έπαιρνε τηλέφωνο όλο λαχτάρα να μαθαίνει νέα μου απ' τη Θεσσαλονίκη. "Άντε παιδί μου, καλά να σαι συ και να μη στεναχωριέσαι. Γερός να σαι, και θα σε βλέπουμε εμείς!". Αυτές οι φράσεις της έκλειναν σχεδόν κάθε τηλεφώνημα.
Όταν γύριζα, ήταν σαν να θυμόμουν τα παιδικά μου χρόνια. Που με περίμενε να επιστρέψω απ' το σχολείο για να μου βάλει ένα πιάτο ζεστό φαγητό. Ήξερε. Μικρός έκανα άλλες ινσουλίνες. Έπρεπε να τρώω συγκεκριμένες ώρες και κάποιες φορές συγκεκριμένα πράγματα. Όλα ήταν έτοιμα στην ώρα τους. Και πάντα μ' ένα χαμόγελο στα χείλη. Κι ένα άγχος μήπως και δεν προλάβει να με εξυπηρετήσει όπως ήθελε. Άνοιγες το ψυγείο κι έβλεπες πάντα στη σειρά: δύο ή τρεις χυμούς για την υπογλυκαιμία, τα αγαπημένα μου αναψυκτικά χωρίς ζάχαρη και μια σοκολάτα κέρασμα. Και στο ντουλάπι, μέλι για τα πιο σοβαρά. Είχε μάθει. Η μαμά μου της είχε εξηγήσει. Κι όλο ήταν πρόθυμη να βοηθήσει. Δεν αναστάτωνε κανέναν γιατί ήξερε. Με είχε γλιτώσει από πολλές άσχημες υπογλυκαιμίες. Και κάθε φορά, μ' έναν μαγικό τρόπο, το ψυγείο και το ντουλάπι ήταν γεμάτα. Γεμάτα αγάπη. Πολλή κι ανιδιοτελή αγάπη. Η γιαγιά δεν ήθελε τίποτα άλλο, μόνο να είμαστε όλοι γύρω της καλά.
Είχε απίστευτες αντοχές και ακλόνητη υπομονή. Πέρασε πολλές περιπέτειες με την υγεία της. Δεν το έβαλε κάτω ούτε λεπτό. Δεν τρόμαξε, κι αν τρόμαξε δεν το έδειχνε. "Αυτό που πρέπει να κάνουμε, θα το κάνουμε, όπως κάναμε πάντα", είπε με νόημα στη μαμά μου στην αρχή της τελευταίας της μάχης. Και πάλεψε μέχρι το τέλος. Μέχρι εκεί που της επέτρεπαν οι δυνάμεις της. Αισιόδοξη με μεγάλα αποθέματα ανθρωπιάς. Πρότυπο γυναίκας, πρότυπο μητέρας. Διακριτική κι απλή, αλλά γεμάτη ουσία. Οι στιγμές με τη γιαγιά είναι πολύ ξεχωριστές. Και η αγκαλιά της όλο νόημα.
Η γιαγιά μου είναι τα παιδικά μου χρόνια. Είναι η ανεμελιά που έχασα πρόωρα. Είναι η τρυφερότητα και η ξεγνοιασιά που πολλές φορές δεν είχα. Είναι η δεύτερη μου μαμά. Μακάρι όλοι να έχετε μια γιαγιά σαν τη δική μου. Σαγαπάω, γιαγιά. Και μου λείπεις.
